9.

Kiedy doszliśmy pod stadion, pożegnałam się ( jeśli można tak nazwać rozstanie na niecałe cztery godziny) z Ibrahimem  i czekałam pod Camp Nou. W ręku trzymałam dwie wejściówki. Chodziłam wzdłuż chodnika by jakoś zabić czas. Owszem mogłam iść do domu, ale wolałam czekać. Kiedy spojrzałam na zegarek, było piętnaście po czwartej, a po chwili usłyszałam krzyk Samira. Podniosłam głowę do góry, a on już stał przede mną.

- Punktualny jesteś – powiedziałam i dałam mu wejściówkę. Nie powiem, cieszył się jak małe dziecko!

- Ślicznie ci dziękuje! – odpowiedział, po czym pocałował mnie w policzek.

Niech żyje radość!

Pokazaliśmy ochronie nasze ‘bilety’ i weszliśmy na stadion.

- Ale on jest piękny! – zachwycał się Samir.

- Powinni zanotować Camp Nou jako ósmy cud świata – zaśmiałam się. Usiedliśmy na swoich miejscach. Samir wciąż rozglądał się i nie mógł uwierzyć, że tu jest.

- Debbie – usłyszałam z niższych miejsc, znajdujących się oczywiście w strefie VIPów. Porozglądałam się, po czym pomachałam.

- Cristina! Chodź tu – zawołałam. Ona wstała  i usiadła obok mnie. Pocałowałam ją w policzek i lekko przytuliłam.

- Cristina, to Samir… brat Ibrahima. Samir, to Cristina… żona Pepa. – zapoznałam ich ze sobą. Nagle przypomniałam sobie, że nie mam żadnej koszulki Barcy!

- Zostawię was na chwilę, dobrze? Pójdę do szatni chłopaków  po jakąś koszulkę

- A już myślałem, że do Ibrahima – powiedział Samir i się zaśmiał. – Ona o wszystkim wie? – spojrzał na Cristinę.

- Oczywiście – odpowiedziała dumnie.

- To ja idę i za chwilę wracam.

Zbiegłam po schodach, prowadzących do holu, gdzie przewijały się setki  ludzi. Weszłam do szatni zawodników FC Barcelony.

 - Cześć chłopaki, jak tam? – spytałam i spojrzałam na wszystkich.

Zawodnicy odpowiedzieli mi chórem ‘ Cześć i że jest całkiem ok’

- No i cała moja przemowa idzie do śmietnika! Powiedziałem by byli w stu procentach skoncentrowani na grze i tak dalej, a tu wchodzi moja genialna siostra i rozprasza ich. Dziękuje ci bardzo – fuknął ironicznie mój brat.

- Ależ nie ma za co, polecam się na przyszłość. A tak nawiasem, ja ciebie też kocham, Pep – odpowiedziałam z uśmiechem na co reszta wybuchła śmiechem.

- Ma ktoś dać koszulkę? – spytałam – Muszę jakoś obwieścić światu, że kibicuje Barcelonie!

- Wybacz śliczna, ale mam tylko jedną koszulkę, którą właśnie mam na sobie – odpowiedział Gerard, podchodząc do mnie i obejmując ramieniem.

- Łap – krzyknął Ibrahim i rzucił mi koszulkę. Złapałam ją i zaczęłam oglądać z każdej strony. Numer dwadzieścia, nazwisko ‘ Afellay’… Podoba mi się! Od razu ją założyłam. Była idealna!

- Dziękuje – posłałam Ibiemu ciepły uśmiech. – To ja już Wam nie przeszkadzam. Koncentrujcie się czy coś. Powodzenia! Tylko nie dziękujcie – powiedziałam i wyszłam z szatni, spoglądając na Gerarda a potem na Ibrahima, który odprowadzał mnie wzrokiem.

Nie minęła minuta a siedziałam już między Samirem a Cristiną.

Pokazałam im się w koszulce Ibrahima, szeroko uśmiechnięta.

- Ta miłość ci służy – powiedziała szeptem Cristina.

- Ibrahim zaprosił mnie dzisiaj na oficjalną randkę – powiedziałam równie cicho, by słyszeli to tylko bratowa i Samir.

- Wreszcie! – powiedzieli oboje, po czym wszyscy wybuchliśmy śmiechem.

- Widziałam was dzisiaj jak szliście pod Camp Nou. Ślicznie razem wyglądaliście!  - powiedziała Cristina.

- Pep nas widział?! – spytałam lekko spanikowana. Serce od razu zaczęło mi bić szybciej i mocniej.

Ona pokręciła przecząco głową.

Wypuściłam głośno powietrze z płuc.

- Jechaliśmy tą ulicą co zawsze, a kiedy spojrzałam na was ze skrzyżowania to powiedziałam Pepowi by skręcił w lewo, bo są tu roboty drogowe – zaśmiała się na co ja z Samirem znów wybuchliśmy śmiechem.

- Dziękuje, kochana jesteś! – przytuliłam się do niej.

- Nie masz za co dziękować – odpowiedziała.

-Dobra, zaczyna się mecz – powiedział Samir i wpatrywał się  w zawodników biegających na murawie.

- Ja ci mówiłam, że coś z tego będzie – szepnęła mi do ucha Cristina.

- Zgadza się, miałaś rację – zaśmiałam się.

- Dobra, oglądamy – powiedziałyśmy jednocześnie i znów wybuchłyśmy głośnym śmiechem, za co zostałyśmy skarcone wręcz morderczym wzrokiem przez starszych panów. Zapewne jacyś ważni, bo ubrani byli w garnitury. Poważni się znaleźli, pf.

*

Po meczu czekałam na Ibrahima. Samir poszedł do domu brata, z racji tego że miał klucze.

Przed bramą czekała również jakaś dziewczyna. Nie wyglądała na hiszpankę.  Zobaczyłam jak Ibi wychodzi zza bramy i tamta dziewczyna od razu przytuliła się do niego i zaczęła całować. Ibrahim chyba był zdziwiony, ale w momencie kiedy na niego patrzyłam, nawet tego nie przerwał…Nie powiem, szczęka mi opadła. Momentalnie do moich oczu napłynęły  łzy. Odwróciłam się napięcie i szybkim krokiem poszłam spod Camp Nou. Słyszałam za sobą głos Ibrahima, ale nie zwracałam na niego uwagi. Nagle poczułam jak ktoś łapie mnie za rękę. Odwróciłam się i od razu  otwartą dłonią uderzyłam w twarz.

- Za co?! – krzyknął Pique trzymając się za policzek.

- O matko, przepraszam. Myślałam, ze To Ibrahim – przytuliłam się do Gerarda i wybuchłam jeszcze większym płaczem.

- Śliczna, co się stało? – spytał.

Spojrzałam na niego, a potem na jego czerwony policzek, zaśmiałam się na jego widok.

-  Ibrahim całował się z jakąś dziewczyną, przed chwilą – spojrzałam na niego swoimi zapłakanymi oczami.

- Z tą blondynką? Z którą się przed sekunda kłócił?

- Owszem, z tą blondynką. I nie obchodzi mnie to, czy się kłócili czy nie. Całował się z nią i koniec kropka. – szłam przed siebie a tuż obok mnie Gerard.  – Mówiłam ci, że nie mam szczęścia w miłości – rozpłakałam się.

- Pogadamy o tym w domu, chodź – objął mnie ramieniem i mocno przytulił.

- Dlaczego ja byłam taka głupia i uwierzyłam, że tym razem będzie inaczej? Czy ja mam na czole wypisane, że można mnie zdradzać z kim popadnie?! – zaczęłam histeryzować.

- Nie jesteś głupia, tylko śliczna – kąciki moich ust się trochę uniosły – I nie masz wypisane tego na czole. Nie pomyślałaś, że to jakaś była dziewczyna Ibrahima, która nie przyjęła do wiadomości tego, że z nią zerwał?

Pokręciłam przecząco głową. Faktycznie na to nie wpadłam.

- Ale tak czy siak powinien to przerwać, a on wręcz przeciwnie oddawał pocałunek w momencie w którym na to wszystko patrzyłam.

Nagle w kieszeni zaczął dzwonić mi telefon. Wyjęłam i spojrzałam na wyświetlacz.

- To Ibrahim – powiedziałam – Nie chce z nim rozmawiać – i zbiłam połączenie. Wyłączyłam telefon i głośno westchnęłam.

- Posiedzisz ze mną w domu? – spytałam jak doszliśmy pod mój dom.

- Z tobą zawsze. Chodź i już nie płacz. 

_____

macie trzy strony! :D

zabawiłam się w dialogi, trudno :) przeżyjecie :DD