8.

Wracając do domu, po drodze zaszłam do Pepa. Otworzył mi drzwi i przywitał się ze mną.

- Słuchaj braciszku, mam sprawę… Masz może jakieś wejściówki na ten jutrzejszy mecz?

Ten tylko przytaknął głowa.

- Ile potrzebujesz? – uśmiechnął się.

- Dwie – odpowiedziałam. On poszedł do pokoju, a w zamian przyszła Cristina.

- I jak?- spytała cicho, z uśmiechem od ucha do ucha.

- Bosko – odpowiedziałam entuzjastycznie lecz też cicho. – On jest naprawdę  przeuroczy.

Potem usłyszałyśmy jak mój brat schodzi.

- Proszę – wręczył mi wejściówki – Jutro o siedemnastej – dodał.

Przytaknęłam i przytuliłam się do niego, mówiąc

- Jesteś najwspanialszym bratem na całym tym świecie!

- Wiem – odpowiedział dumnie.

- Dobra, to jak tak tylko wpadłam… Będę się zbierać… Musze jeszcze jakoś w domu posprzątać – uśmiechnęłam się i udałam się w stronę drzwi. – Pep, jeszcze raz dziękuje!

Krzyknął tylko, że poleca się na przyszłość i wyszłam. Całe szczęście, że nie pytał dla kogo ta druga wejściówka…

Od razu wyjęłam telefon i napisałam smsa do Ibrahima, że mam coś co spełni marzenia jego brata i ma być pod Camp Nou przed szesnastą piętnaście by już być na stadionie i podziwiać co nie co.

Ten tylko odpisał, że Samir bardzo dziękuje i że będzie czekał.

Sama się uśmiechnęłam. Wciąż nie wiedziałam, jak mam traktować Ibrahima. Całowaliśmy się lecz parą nie jesteśmy… Zachowujemy się tak, ale nie jesteśmy… Muszę z nim porozmawiać… Jutro. Po meczu!

*

- Ta Debbie, jest naprawdę miła… i jak mówiłeś piękna – powiedział Samir do brata.

- Na serio mówiłeś, że pasujemy do siebie? – spytał Ibrahim.

Młodszy Afellay przytaknął energicznie, na co Ibi podniósł kąciki ust.

- Każdy kto by was tak zobaczył, pomyślałby że jesteście parą… Zrób coś z tym – poklepał brata po ramieniu i włączył telewizję.

- Wezmę to sobie do serca – zaśmiał się  i usiadł obok Samira. – Tylko nie wiem jak to dokładnie zrobić…

- To może jutro po meczu? Z pewnością będzie na ciebie czekała…Mi wcześniej dasz klucze i pójdę do mieszkania, a ty z nią na spokojnie porozmawiasz…

- Dobry pomysł! – pochwalił brata Ibrahim.

- Czasem uda mi się coś wymyślić – oboje wybuchli śmiechem.

*

Wstałam i jak zwykle w domu zastała mnie cisza. Uroki mieszkania samej w dużym domu.

Ubrałam się, umyłam, zjadłam śniadanie i napisałam do Ibiego, czy widzimy się przed meczem.

On odpisał, że na dwie godziny przed meczem musi być już na stadionie więc to raczej nie realne. Na co ja do niego zadzwoniłam. Musiałam usłyszeć jego głos.

- Ibrahim? Co ty na to, jakbym poszła z Tobą? Nawet gdybym musiała czekać te dwie godziny na mecz! – od razu powiedziałam

- Czemu nie – zaśmiał się – To wpaść po ciebie?

- Tak

- Dobra, będę za piętnaście trzecia u ciebie

- Jasne, do zobaczenia! -  i rozłączyłam się.  Znów uśmiechałam się od ucha do ucha.

Nie minęła chwila od telefonu a zapukał ktoś w drzwi. Nie chciało mi się do nich podchodzić więc krzyknęłam ‘ Otwarte!’ bo wiedziałam kto idzie.

- I jak tam Debbie? – do domu wszedł Pique.

- Bardzo dobrze! – od razu uwiesiłam mu się na szyi. Musiałam jakoś wyładować swoją niepochamowaną radość.

- To na pewno jest związane z Ibrahimem… - skwitował, na co ja tylko przytaknęłam.

- Jesteście parą? – spytał od razu.

Pokręciłam głową.

- To czemu się tak cieszysz jak głupi do sera? – wybuchnął śmiechem, na co ja kopnęłam go lekko w piszczel

- Ej! Uważaj! Ta oto noga – podniósł ją wysoko – będzie dzisiaj grała! Nie wolno jej uszkodzić!

Lubiłam ten ton, wtedy zachowywał się jak duże dziecko.

Wybuchnę łam śmiechem.

- Musze porozmawiać dzisiaj z Ibrahimem… Nie może tak być, że zachowujemy się jak para a nią nie jesteśmy. Muszę to wyjaśnić! Nawet nie byliśmy na prawdziwej randce…

- No tak.. Nie wiesz na czym stoisz, a dla dziewczyny to wyjątkowo trudna sprawa – znów się zaśmiał. Tym razem nic mu nie zrobiłam, bo było  w tym ziarnko prawdy. Porozmawialiśmy jeszcze chwilę, po czym Gerard zaczął się zbierać. Poszedł do swojego domu, a ja wręcz odliczałam czas do spotkania z Ibrahimem. 

Po pól godzinie, usłyszałam pukanie do drzwi. Wyszłam z domu, zamykając go na wszystkie zamki  ( czyli dwa) i przywitałam się z Ibrahimem pocałunkiem w usta.

- Musimy porozmawiać – zaczęliśmy w tym samym czasie.

- ty pierwszy – powiedziałam i spojrzałam na niego z rozbawieniem

- Nie, ty pierwsza. Dziewczyny mają pierwszeństwo – uśmiechnął się  i wplotłam swoją rękę w jego. 

- No dobra. Wczorajsze stwierdzenie twojego brata…

- Dało ci dużo do myślenia, mnie też – przerwał mi.

- Właśnie… Inie uważasz, że coś z tym trzeba zrobić? Nie wiem na czym stoję i wiesz…

- Owszem, trzeba coś zrobić.  I stoisz na ziemi – odpowiedział, wybuchając śmiechem, za co dostał lekko z pięści w ramię. – A tak nawiasem. Co byś powiedziała na to…- Przystanęliśmy i spojrzał mi prosto w oczy. Poprawił torbę, która wisiała mu na ramieniu i kontynuował - Jakbym zaprosiłbym cię dzisiaj na kolację? Tak oficjalnie…

Przytaknęłam od razu. Chciałam coś zrobić w tym kierunku wreszcie…

- To fantastycznie – ruszyliśmy, znowu trzymając się za rękę.

Szczerze? Nie obchodziło mnie to, czy akurat będzie przejeżdżał Pep i czy to zobaczy.

Mam nadzieję, że od dziś będziemy razem. Tak oficjalnie! Że będę mogła się z nim pokazywać, jako jego dziewczyna … Że przedstawię go oficjalnie Pepowi ( nie z imienia czy coś! Bo to przecież wie)

Chciałam być wreszcie szczęśliwa, mieć kogoś z kim mogłabym dzielić i smutki i radości… A Ibrahim to mój ideał, teraz mogę to spokojnie stwierdzić!

________

proszę, dwie dłuuuuugie strony ^^ Swoją drogą właśnie zakończyłam pracę nad tym opowiadaniem jak i nad Torresem. Mam już napisane epilogi :D  To opowiadanie będzie liczyć sobie 19 odcinków + epilog :)

Pozdrawiam : *